Dakgalbi in Chuncheon

Dit is mijn zoveelste Azië-reis en het valt me steeds weer op hoe je in bepaalde patronen hervalt. Een vlucht komt altijd aan in een grote wereldstad. In Azië kom je altijd in de loop van de ochtend toe: de dag na je vertrek. Vervolgens moet je even bekomen van de jetlag, want daar moet je onvermijdelijk vroeg of laat voor op de knieën. In Korea staat de klok 7u vooruit t.o.v. België, dus dat betekent in de regel dat je lichaam 7 dagen nodig heeft om aan te passen. In realiteit ben je daar doorheen na 2 dagen. Maar er is méér aan de hand! Na een twaalftal uur vliegen krijgen al je zintuigen plots enorm veel nieuwe indrukken te verwerken: een warm en drukkend klimaat, een exotische taal die je niet begrijpt en waarvan je aanvankelijk ook niet snapt hoe de lokale bevolking dat in hemelsnaam uitgesproken krijgt, ander voedsel, andere - ongewone - geuren, andere geluiden op straat, mensen die er helemaal anders uitzien, opschriften die je niet kan lezen, andere muziek,... En zo kan ik nog wel een dozijn andere dingen opnoemen. En die aanslag op je zintuigen start meteen van zodra je het vliegtuig verlaat, meestal met een ijl hoofd wegens slecht of helemaal niet geslapen.

Ik neem gewoonlijk een viertal dagen de tijd in de stad van aankomst. Want, na dag 3 doet er zich een nieuw fenomeen voor: je wordt al die onmogelijke stadsdrukte zodanig beu dat een evacuatie stilaan noodzakelijk wordt om te vermijden dat je weldra gillend het vliegtuig terug zou nemen naar België. Ik heb het nog nooit anders meegemaakt in Azië.

Vanochtend verliet ik het Spartaanse guesthouse in Seoul na een nacht die zéér laat van start ging wegens een "full house" met tal van Chinezen die ongelooflijk veel lawaai en drukte maakten vooraleer ze gingen slapen. Een kakkerlak op de kamer is er niks tegen: want die vermoord je simpelweg met een spuitbusje. Tegen luidruchtige Chinezen is vrij weinig te beginnen. Kakkerlakken en Chinezen, ze hebben hun overheersend aantal alvast gemeen.

Het was even zoeken naar het perron waar mijn trein naar Chuncheon zou vertrekken, maar het lukte. En aangekomen op dat perron kreeg ik meteen bevestiging dat ik weldegelijk op de juiste plek stond van een oudere Koreaanse man die spontaan een vriendelijke babbel begon met mij. Toen ik hem vertelde dat ik uit België kom, bleek hij daar al 3 keer geweest te zijn: "two times in Brussels and one time in Lieke". Pardon? Ik veronderstel dat hij Luik bedoelde :-) Anyway, hij vond het leuk in België. "Ik niet", zei ik."Ik ben ieder jaar eind juni mijn land beu en dan moet ik even weg". "En als ik dan terugkeer na 3 of 4 weken, apprecieer ik mijn land weer enorm om de vele dingen die ik dan stilaan toch begon te missen". Toen ik hem vertelde dat Korea al mijn zoveelste Aziatische bestemming is, kreeg ik van hem prompt de titel "Asian Specialist". Een hele om door een Aziaat op deze manier te worden aangesproken. "Wat vindt u van Korea, in vergelijking met onze buurlanden waar u al geweest bent", informeerde de man. Interessante vraag, want ik was met het antwoord al enkele dagen bezig. "Heeft iets van Japan, maar ook iets Chinees, en uiteindelijk is en blijft het Korea met z'n eigen identiteit die anders is", antwoordde ik. Waarop de man een heel discours begon over hoe verschillend Chinezen denken t.o.v. Japanners bv. Enkel en alleen omdat China op het vasteland ligt, meer dan een miljard inwoners heeft en de meest gesproken taal ter wereld heeft (Mandarin). Japanners, daarentegen, leven op een eilandje met véél minder volk. "Dat levert een totáál andere manier van denken en handelen op mijnheer", vertelde de man. Interessant, want zo had ik het zelf nog niet bekeken. "Wat vindt u van onze kennis van het Engels?", vroeg de man. "Beter dan in Japan", antwoordde ik voorzichtig. Het is ook werkelijk wel zo. En toen kreeg ik van de man een taalkundige uitleg over het feit dat het Japans blijkbaar een uiterst makkelijk uitspreekbare taal is. "Die mensen hebben dus van nature niet de feeling om moeilijk uitspreekbare exotische talen als het Engels te leren beheersen". Zo heb ik Engels nooit ervaren, maar ik kan me levendig voorstellen dat het in deze uithoek van de wereld wel even anders is. Toen mijn trein het perron opreed, controleerde de man even mijn ticket om te zien of ik wel op de juiste wagon zou instappen, waarna hij me een stevige handdruk en schouderklop gaf en me nog veel plezier wenste in Korea.
De trein deed er een uur en tien minuten over om tot in Chuncheon te geraken. Prachtig landschap onderweg. Maar van zodra ik in Chuncheon op straat stond, bleek het toch op het eerste zicht niet het idyllische stadje in de natuur te zijn: overal bouwwerven en lelijke woonblokken. Maar, wel een hotelletje met een echt bed en échte matras!

Niks te zien in Chuncheon, dat kan toch niet? Dus maar even terug naar het station gestapt en daar was - zoals ik verwachtte - een informatiekantoor voor toeristen! Met een vriendelijke man die me prompt op een bus zette richting Nami Island. Dat blijkt een eilandje te zijn in het nabijgelegen meer waar Koreanen uit Seoul naar afzakken om wat onthaasting te zoeken in het weekend. Maar wat een verbeelding hebben die Koreanen! Het eilandje werd omgedoopt tot een ware republiek: The Republic of Naminara! Na aankomst met de bus dien je een ticket te kopen voor de korte boottocht erheen. Dat ticket heet uiteraard een "visum". Aangekomen op "de republiek", blijkt er een eigen politiedienst te zijn, een national bank, een postkantoor, een toeristische dienst - voor de gelegenheid "Ministry of Tourism", cafés, retaurants, een hotel,... Anders dan wat onnozele verbeelding en commerciële uitbating is het wel een leuke verademing na Seoul. Maar méér dan dit republiek-avontuur valt er in Chuncheon precies wel niet te beleven. Buiten dan het degusteren van de lokale delicatesse: Dakgalbi. Een gerecht met gemarineerde kip en groenten, voor je neus gebakken op een hete plaat. Heerlijk voedsel, maar bij-zon-der spicy, waardoor ik al na enkele minuten zwaar hikkend in tranen uitbarst en het ongemakkelijke gevoel krijg van "bekeken" te worden door lachende locals...

Ik ben benieuwd naar de mogelijke gevolgen voor mijn spijsvertering - die overigens wel tegen een stootje kan. Erger dan in India kan het niet worden denk ik :-) Hoop ik...

Morgen trek ik verder oostwaarts met een bus naar Sokcho. Naar het schijnt is dat een bijzonder gezellig vissers-stadje met één van de mooiste nationale parken van Korea in de achtertuin. Ik ben benieuwd.