Seoraksan National Park

Na een heerlijk rustige nacht in een prachtig - en ogenschijnlijk kakkerlakkenvrij - hostel, word ik vanochtend brutaal uit m'n slaap gehaald door klokkengelui: de ringtone van de wekker op mijn smartphone. Een zekere vorm van beroepsfierheid noem ik dat! Het ontbijt in het hostel is mooi verzorgd maar stelt weinig voor - niet ongewoon in Azië. De uitbater is bijzonder trots op het feit dat hij netjes "dankuwel" kan zeggen. Hij schijnt daarbij te denken dat dit ene woord meteen de volledige Nederlandstalige vocabulaire omvat, want hij zegt het iedere keer wanneer hij me ziet. Meestal barst hij onmiddellijk nadien in lachen uit, als een kind dat in het eerste leerjaar net z'n eerste woordjes succesvol heeft leren schrijven. Het is haast aandoenlijk om die man bezig te zien. Ik moet eerlijk toegeven dat ik wellicht hetzelfde gevoel had op het moment dat ik er voor het eerst in slaagde om een Poolse volzin met tientallen medeklinkers na elkaar correct uit te spreken zonder daarbij de bril van mijn lerares Pools te bevuilen met speeksel. Exotische talen geven een soort euforisch gevoel van zodra je ze - al was het maar voor een paar woorden - onder de knie denkt te hebben. En zie: zo wordt het uiterst simpele "dankuwel" aan de andere zijde van onze planeet plotseling ongelooflijk multifunctioneel inzetbaar. Het wordt hier in het hostel gebruikt als standaardbegroeting, afscheid, goeiemorgen, goeieavond, fijne dag nog, mooi weer vandaag, tiens het regent,... en ja sporadisch ook als bedanking - waar het oorspronkelijk voor diende. Alleen tegen mij uiteraard. En wanneer ik de uitbater feliciteer met z'n feilloze uitspraak, doet hij haast een vreugdedansje van pure euforie.

Seoraksan National Park: dat is waar alle reizigers eigenlijk voor afzakken naar Sokcho. Sedert gisteren mag je daar ook nog enkele honderden Pokemon-randdebielen bijtellen die misschien niet eens doorhebben wat voor natuurpracht er hier op 45min bus vandaan te bewonderen valt. Seoraksan is een enorm park: één van de grootste qua omvang in Korea. Maar het gedeelte "Outer Seorak" is het makkelijkst - en dus ook het frekwentst - bezocht door toeristen. Vanuit Sokcho zonder enig probleem bereikbaar met de bus. Bus nr. 7 of 7-1 brengt je er voor 1200 Koreaanse Won - dat is nét geen Euro - heen binnen ongeveer 45 minuten. De busdrivers spreken geen Engels, maar de prijzen en bestemmingen zijn duidelijk in het Engels geafficheerd op de bus. Je knalt het gepaste bedrag in een bakje naast de chauffeur en deze laatste trapt pas na een eerbiedige buiging van dankbaarheid z'n gaspedaal in. Zorg ervoor dat je van de buiging gebruik maakt om een stoel uit te kiezen of je ligt op de vloer van zodra de chauffeur z'n gaspedaal aanraakt. De term "bad driving" is - net zoals in vele andere Aziatische landen - helaas ook op Korea van toepassing. Al heb ik wel heel wat ergere en straffere stoten gezien in pakweg China of Cambodia. Indien alle zitplaatsen volzet zijn op de bus, dien je - zoals elke Koreaan - ogenblikkelijk je zetel af te staan van zodra er een bejaarde m/v of zwangere dame opstapt. Het is absoluut not done om het zover te laten komen dat de personen in kwestie er zélf moeten om vragen om te mogen zitten: diverse mensen springen meteen recht uit hun zetel van zodra er een bejaarde of zwangere dame op de bus stapt. Hier kan onze hyper-individualistische Europese mentaliteit nog veel van leren!
Feit is wel dat iedereen hier dient te betalen voor de busrit. Laat dat nu net - ik stel het bij mezelf ook wel eens vast - de reden zijn bij ons om je zetel net NIET af te staan! Want die bejaarden mogen gratis rijden dankzij wijlen Steve Stevaert en wij mogen de volle pot betalen voor alles! Pas op: voor hoogzwangere dames sta ik in België dus wél mijn zitplaats af op de bus. Maar aangezien onze Leuvense stadsbussen quasi altijd "boesjemevol" zitten - zoals men in het kleurrijke Leives dialect pleegt te zeggen, kom ik aan die daad van menslievendheid uiterst zelden toe. En net door die overvolle bussen, neem ik zo vaak als mogelijk de fiets in Leuven... Maar de intentie is er dus wel, dames en heren!

Seoraksan National Park is mooi. Ontzettend mooi! Ik bezoek er de 2 meest toegankelijke plekken: een prachtig uitzicht vanop 700m hoogte waar je alléén maar met een kabelbaan naartoe kan en 2 prachtige watervallen die je bereikt na een wandeling van een uurtje met vlak aan het eind toch een niet te onderschatten klimpartij waarvan je - zeker in dit broeierige klimaat - gaat zweten als een rund. Onderweg naar de watervallen: prachtig woud ... en Pokemonjagers! Je houdt het niet voor mogelijk, maar dat onnozele Pokemonspelletje is er zelfs in geslaagd om bij vele bezoekers de aandacht compleet af te leiden van al die natuurpracht hier. Schilderachtige waterpartijen die vanop grote hoogte naar beneden donderen met veel geraas... Nee, laten we met z'n allen liever even gezellig wat Pokemonbeesten vangen! Het gaat steil bergaf met de mensheid. Met sommige Pokemonjagers ook trouwens, wanneer ze mistrappen op de vaak gladde stenen klim naar boven. Ik zie er enkele op pijnlijke wijze een paar stenen trappen overslaan...

Op het menu vanavond uiteraard vis. En morgen reis ik verder naar Gangneung: een kuststadje op een uurtje bus hiervandaan. Volgens wat ik heb vernomen, zou er historische architectuur uit de Joseondynastie te bewonderen zijn en in de buurt van het stadje zou ook een Noordkoreaanse onderzeeër liggen die tijdens één van de vele schendingen van de wapenstilstand tussen Noord en Zuid werd geconfisqueerd en - je raadt het al - heden uitgebaat wordt als toeristische attractie. Misschien leven er zelfs wel Pokemon-beesten in?