Busan

Na een rustige en erg nodige nacht in het love-motel van Gyeongju, was ik vanochtend helemaal gerecupereerd van het spartaanse kloosteravontuur. Er doen wel nog een aantal spieren pijn op plekken waar ik nooit spieren verwacht had :-)

Na een zoveelste ontbijt dat niks voorstelt, neem ik een taxi naar het Shingyeongju station: het KTX-station van Gyeongju. KTX is de Koreaanse hogesnelheidstrein, vergelijkbaar met de Japanse Shinkansen. Het station ligt een redelijk eindje buiten Gyeongju en de beste optie om er te geraken is een taxi nemen. Dat kost gelukkig niet veel in Korea: slechts een tiental euro voor een rit van een dik half uur. Ik wil er een trein nemen naar Busan. Het KTX-station ziet er bijzonder futuristisch uit en wanneer ik er binnenstap blijkt er bijna geen kat rond te lopen in de enorme vertrekzaal. Vreemd. De vertrektijden worden perfect in 2 talen (Koreaans en Engels) getoond en ik zie meteen op welk perron ik moet zijn. Blijkbaar is er elk half uur een trein naar Busan. Ook op het perron verschijnt bijzonder weinig volk wanneer de trein het station binnenrijdt. De trein blijkt wel redelijk bezet te zijn. Na een kleine 35 minuten ben ik al in Busan zonder onderweg veel te hebben gezien: de KTX rijdt het grootste deel van de rit door tunnels. Net voldoende om mijn gedownloade Standaard te lezen en aldus op de hoogte te blijven van de actualiteit in Europa. Één van de geneugten des levens die me in het Boeddhistische klooster werden ontzegd.

In Busan neem ik onmiddellijk de metro tot aan het station dat pal naast mijn hotel ligt. Ik vond er een goeie discount-deal via booking.com in een prachtig Ibis-hotel. Pal in hartje Busan mag ik de komende 2 nachten slapen op de 10de verdieping. A room with a view!

Wanneer ik met mijn pas aangekochte daypass opnieuw de metro wil nemen, gaat er iets mis en wil het toegangspoortje niet opengaan. Ogenblikkelijk word ik in het Koreaans aangesproken door een bejaarde dame met een soort uniform aan, waardoor het er op het eerste zicht op lijkt dat ze tot het metro-personeel behoort. Ze wordt blijkbaar kwaad en begint in het Koreaans te roepen tegen mij. Ik blijf vriendelijk en zeg in het Engels dat ik geen Koreaans begrijp. Ze wordt echter nog lastiger en roept nog luider. Ik draai me om en wandel gewoon rustig weg, omdat deze conversatie dus geen zin heeft, waarna ze me plots luid roepend begint te slaan met haar waaier (velen lopen hier met zo'n waaiertje rond om wind in hun gezicht te blazen). Grappig eigenlijk: ik ben nog geen 2 uur in Busan of ik word gewoon aangevallen door een bejaard vrouwmens, gewapend met "een waaiertje"! Ik draai me om, grijp het waaiertje uit haar handen en roep minstens tien keer zo luid dat ze me met rust moet laten! Waarna zij op haar beurt m'n metro-dagpas uit m'n hand rukt. Ondertussen verzamelen er zich getuigen rond het tafereel en begin ik te denken van: "ach, een metropas die amper 2 Euro gekost heeft... Waar beginnen we hier in hemelsnaam over te zeveren?". Het heeft geen zin om dit onbegrijpelijke akkefietje te laten escaleren. Maar, kwaad om de klappen met het waaiertje die ik moest incasseren gooi ik het ding gewoon de trap af terwijl ik haar in het Nederands eens flink haar vet geef. Jij mijn metroticket? Goed, maar dan koop je jezelf maar een nieuw waaiertje! Nah! 't Zal je leren! Welcome to Busan dus :-) En ik ben vertrokken. Naar de Busan Tower: de hoogste toren van de stad met een prachtig uitzicht. Boven op het observation deck, merk ik echter na een paar minuten dat de constructie - al dan niet bewust - een optische illusie creëert waardoor je het gevoel krijgt dat de toren vanuit het centrum naar buiten toe kantelt, met als gevolg dat je je evenwicht dreigt te verliezen en het gevoel hebt dat je door het raam gaat vallen. Héél bizar! Ik merk bovendien dat ik niet de enige ben die geregeld denkt z'n evenwicht te gaan verliezen. Ik vermoed dat het te maken had met de lichtjes afhellende vloer + de ramen die in een schuine hoek stonden. Wat een ongelooflijk bizar gevoel zeg: een toren waar je - technisch gezien - helemaal niet kan afdonderen, maar tóch het gevoel krijgen dat het dadelijk gaat gebeuren! Boven de deur die naar de liftkoker leidt hangt een grappig bordje als waarschuwing voor de iets te lage deuropening. Ik neem er een foto van omdat het zo grappig is...en stoot onmiddellijk nadien m'n hoofd! Hi-la-risch!

Busan is de 2de stad van Zuid-Korea en tevens een belangrijke havenstad. Het was de eerste - uiterst strategische - plek die destijds door de Japanners werd ingenomen waarna deze laatsten van hieruit heel Korea hebben geannexeerd tot na WO II. Die Japanse annexatie ging zelfs zó ver, dat geruime tijd het Koreaans verboden werd als omgangstaal en iedere Koreaan verplicht werd een Japanse naam aan te nemen.

Morgen ga ik verder op ontdekking door Busan en vrijdagmiddag word ik in Daejeon verwacht, waar mijn Koreaanse collega-beiaardier me opwacht voor m'n 2 concerten hier (zaterdag beiaard en zondag orgel).