The scariest border

De blauw-rode cirkel in de vlag van Zuid-Korea, symboliseert haast perfect het verdeelde schiereiland. Hightech infrastructuur gaat in The Republic of Korea - de officiële naam van Zuid-Korea - hand in hand met veel gevoel en respect voor eeuwenoude culturele en maatschappelijke tradities. Maar het is en blijft een land dat in twee gesplitst wordt door één van de zwaarst bewaakte en meest beruchte grenzen ter wereld. De laatste en voorlopig blijvende restant van de Koude Oorlog, zoals deze grens ook wel eens wordt genoemd. Het cynische van heel die verdeeldheids-historie, is dan ook dat de grens tussen Noord en Zuid-Korea een ware toeristische attractie is geworden waar dagelijks duizenden en duizenden toeristen van over héél de wereld komen naar kijken! Het feit dat je een bezoek aan die grens - de fameuze Demilitarized Zone - alléén maar onder begeleiding van een gids mag doen, heeft er bijgevolg ook nog eens voor gezorgd dat er daarrond een immense toeristische industrie is ontstaan. Degene die zich aan een solotochtje richting DMZ waagt, heeft zo goed als zéker de garantie om het nooit meer te kunnen navertellen! Want heel de DMZ - officiële afkorting van de Demilitarized Zone - wordt gecontroleerd door het Koreaanse leger en daar wordt niet mee gelachen! Ironisch genoeg IS het ook helemaal geen "ge-demilitariseerde" zone: er zijn aan Zuidkoreaanse zijde maar liefst méér dan 10.000 soldaten tewerkgesteld.

In 1953 werd door de VN beslist om een militaire demarcatielijn in het leven te roepen die min of meer gelijklopend is met de 35ste breedtegraad. Er werd een staakt-het-vuren overeengekomen tussen Noord en Zuid-Korea en er werd een ultra zwaar bewaakte grens opgeworpen die in wezen veel overeenkomsten heeft met de Berlijnse muur. De Koreaanse oorlog werd daardoor echter nooit officieel beëindigd, want er werd geen vredesverdrag ondertekend. Officieel zijn beide landen dus sedert 1950 nog steeds in staat van oorlog. Al merk je daar hoegenaamd niks van: het speelt zich voornamelijk op politiek vlak af en de Zuid-Koreanen liggen er al lang niet meer wakker van dat het zelfverklaarde en compleet geschifte totalitaire staatshoofd van hun noorderburen geregeld al eens een raket doet neerstorten in zee om vervolgens uiterst trots aan te kondigen dat hij zéér tevreden is met de geslaagde oefening om een nucleaire aanval op Zuid-Korea te simuleren. Maar de provocaties blijven doorgaan en - ik wens het de lieve Koreanen niet toe - hij moet ooit maar eens zo zot zijn om op het knopje te duwen en Zuid-Korea van de kaart te vegen. Al wordt er wereldwijd serieus getwijfeld of Noord-Korea daar überhaupt ooit effectief toe in staat zou zijn.

Los daarvan mag je Korea niet verlaten zonder die "engste grens ter wereld" eens gezien te hebben vind ik. Dus ik sloot me vanochtend aan bij een DMZ-tour agency en zat om 8u op een bus met een erg vrolijke gids die beweerde zelf gedurende 10 jaar als kapitein te hebben gewerkt voor het Koreaanse leger in de DMZ. Helaas was de vrolijke man z'n kennis van het Engels in die 10 jaar military service toch wel wat kwijtgeraakt en bijgevolg was het een héle opgave om hem te proberen begrijpen. Maar hij deed z'n uiterste best met veel overgave.

Verder dan een observation platform van waaruit je in de verte de eerste Noordkoreaanse stad kan zien liggen, geraak je niet. Tenzij je al geruime tijd met zelfmoordplannen zou rondlopen natuurlijk. Eigenlijk wel een trieste en uitzichtloze boel om te zien. En tezelfdertijd blijven de Zuidkoreanen de hoop koesteren op een hereniging van beide landen. "one nation, 2 countries", zoals ze het zelf weten te omschrijven. Hun hoop ging zelfs zó ver, dat ze Dorasan Station bouwden: een splinternieuw treinstation pal tegen de grens. Het laatste Zuidkoreaanse station vóór de grens. Zelf spreken ze liever over het eerste station richting Noord-Korea. Mocht er ooit een hereniging van komen, dan kan je ogenblikkelijk vanuit Dorasan Station de trein nemen naar Pyongyang (de Noordkoreaanse hoofdstad) en daarmee zou je dus meteen ook kunnen aansluiten op het Transeuraziatische trein-netwerk. Voorlopig blijft Dorasan Station dus een soort surrealistisch station: een station van waaruit je namelijk géén trein kan nemen, maar alle infrastructuur staat klaar om ervoor te zorgen dat dit op eerder welk moment tóch kan in orde gebracht worden. Alles is er: loketten, perrons, informatieborden, wc's, wachtzalen. En met één vingerknip zou dit alles bij wijze van spreken "onmiddellijk" operationeel moeten zijn. Het is haast tragisch om zien. De woorden van de gids stemmen tot nadenken: "ik hoop dat ik dat nog vóór het einde van mijn leven mag meemaken", voegt de vrolijke doch plots zéér serieus geworden man eraan toe.

Het blijken toch wonden te zijn die zéér diep zitten bij de Koreanen.

Elke jonge Zuidkoreaanse man moet verplicht legerdienst uitvoeren gedurende 22 tot 24 maanden. In Noord-Korea is dat 10 jaar, zo beweert de gids!

Info voor toekomstige Koreareizigers:

Korea is een prachtig, maar héél speciaal land met al even speciale inwoners. Ik zou het dus niet meteen aanraden aan onervaren Aziëreizigers. Zelf heb ik intussen in Azië een reisexpertise opgebouwd van maar liefst een tiental landen. Dan heb je al één en ander meegemaakt en doorstaan. Want Korea laat zich niet makkelijk ontdekken. Je moet er jezelf stevig uit de slag kunnen trekken. Je moet zélf naar alles op zoek gaan, want men gaat je hier niet zomaar spontaan helpen of overal de weg naartoe plavijen zoals dat in vele andere - meer toeristische - Aziatische landen wél het geval is. Koreanen laten vreemdelingen in hun land compleet met rust: je wordt hier dus niet aangesproken, nagestaard, achtervolgd, aangeklampt of constant lastiggevallen zoals in andere Aziatische landen. Japanners zullen je spontaan hulp aanbieden als je langer dan 30 seconden op straat op een kaart aan het zoeken bent. De Koreanen doen dit dus NIET! Maar áls je hulp nodig hebt, hoef je het maar te vragen en men zal het uiterste doen om je bij te staan. De taal is wel een probleem. Net zoals in Japan wordt er bij-zon-der slecht Engels gesproken in Korea. Maar toch: de Koreanen zullen je absoluut helpen indien je daar zelf om vraagt. In die zin moet een Koreareiziger dus iemand zijn die bij voorbaat met de nodige zelfzekerheid en zelfvertrouwen "z'n plan kan trekken" zoals ze dat bij ons zo welsprekend weten te verwoorden. Wie verwacht dat alles hier in z'n schoot geworpen wordt, is er flink aan voor de moeite en vindt Korea na enkele dagen waarschijnlijk een kutland.

Doe dus eerst eens China, Thailand, Vietnam, Cambodia, Laos, Taiwan, India en Japan (in die volgorde!) en dan zal Korea je zéker bevallen!

Alle grote Europese luchtvaartmaatschappijen bieden een dagelijkse vlucht aan naar Seoul Incheon Airport. Je komt hier 's ochtends toe de dag na je vertrek en het snelste ben je in downtown Seoul met de Airport Express train tot in Seoul Station van waar je de metro kan nemen. Een T-money card is een uitstekend hulpmiddel in de metro van Seoul: vergelijkbaar met de Octopus card van Hong Kong kan je er overal geld opladen en naar hartelust spotgoedkoop mee rondtoeren in de metro. Het is direct duidelijk waar je zo'n kaart kan kopen. Taxi's kosten tien keer niks in Korea, maar hou er wel rekening mee dat geen énkele driver het Engels machtig is en tevens totaal geen idee heeft van wat waar ligt. Je moet dus zéér goed weten waar je naartoe wil en bij voorkeur de bestemming in Koreaans tonen. Een andere handige truuk is: iemand (bvb. hotelpersoneel) vragen om aan de driver uit te leggen waar je naartoe wil. Dat lukt altijd. Een smartphone met gps is ook een handig hulpmiddel.

Geldzaken: Koreaanse Won kan je met je Belgische bankkaart afhalen aan geldautomaten met het opschrift "Global ATM". Probeer géén andere geldautomaten want dat lukt dus niet. Zelf heb ik niet al te zeer moeten zoeken naar Global ATM's. Er zijn er genoeg in de steden. Uit die automaten krijg je briefjes van 10.000 Won. Stemt overeen met een kleine 8 euro. En na 2 dagen puilt je broekzak uit van de muntstukken die je in winkels makkelijk kan inwisselen tegen briefjes. Hotels kan je makkelijk met je creditcard betalen.

Belgen hebben voor Zuid-Korea géén visum nodig. Enkel een internationaal paspoort waarin je bij aankomst zonder kruisverhoor of bagage-zoeking een stempel voor 90 dagen verblijfsrecht krijgt.

Het traject dat ik aflegde was goed te doen met bussen of treinen (beetje afhankelijk waar je zit) maar het openbaar vervoer is niet vanzelfsprekend in Korea. Zeker niet buiten de grote steden. Je wordt vaak geconfronteerd met erg onregelmatige busritten en drivers die je niet kunnen helpen wegens no English. Hou er rekening mee dat het busnummer vaak het enige zal zijn dat je kan lezen. De bestemmingen zijn - buiten de steden - in Koreaans! Maar zie: het is me gelukt!

Verder is de Koreaanse keuken één van de minst gekende doch waarschijnlijk één van de lekkerste van heel Azië! Tolerantie tegen fameus spicy voedsel is wel een must... Het kan er be-hoor-lijk pikant aan toe gaan...

Dit was het allerlaatste verslag op letskorea. De verhalen blijven online staan en iedere dromende potentiële Koreareiziger mag me altijd lastigvallen met vragen via info@pbeullens.be

Hartelijk dank aan iedereen voor de fijne reacties hier of op Facebook.

Tot de volgende avontuurlijke rugzakreis! Want ik ben nog lang niet van plan om m'n rugzak te verkopen!

Philippe Beullens
Seoul, 2016