Is dat hier nu bijna gedaan met die Pokemon?

Gisteravond in Chuncheon heb ik na het uiterst pikante Dakgalbi-tranen-avontuur nog een leuk etablissement gevonden om de branderige lokale lekkernij te blussen: de Koreaanse versie van wat ze in Leuven een "brooen kroeg" zouden noemen. Een erg pittoresk en gezellig rommelig ingericht café op de eerste verdieping, waar je best niet met een stuk in je kraag buitenkomt. Dat laatste zou - gezien de gevaarlijk steile trap die naar de toegangsdeur op de eerste verdieping leidt - wel eens fataal kunnen aflopen. En het zou me in het geheel niet verbazen mocht dit zich hier ooit al hebben afgespeeld. Koreanen zijn namelijk - in tegenstelling tot wat je zou verwachten van Aziaten - vrij stevige zuipschuiten. Persoonlijk moet ik de eerste Aziaat die niet strontzat is na 2 pinten nog tegenkomen: ze kunnen absoluut niet tegen alcohol. De Koreanen wellicht ook niet, maar ze oefenen er alvast wel stevig op los. Het is dan ook helemaal niet ongewoon om hier op café groepjes Koreanen op uiterst luidruchtige en uitbundige wijze bier te zien zuipen alsof hun leven ervan afhangt. Vaak gaat het in zo'n groepen wel om "zuipen onder sociale druk": bv. na het werk met de baas en collega's in de pinten vliegen en vervolgens zoveel mogelijk zuipen want dat maakt indruk op de baas en misschien krijg je dan wel sneller die gedroomde promotie, simpelweg omdat je beter kan zuipen dan je andere collega's. Rare filosofie, maar blijkbaar waarheid in Korea (ik las erover in m'n voorbereidingen en de reportage van Reizen Waes in Korea bracht er ook een kleurrijk item over toen Tom Waes zelfs deelnam aan zo'n Koreaanse drankorgie).

De bruine kroeg dus - waar ik gisteravond belandde - had net zo'n groepje jongelui op bezoek. Maar de uitbater - een erg hartelijke Koreaan op redelijk bejaarde leeftijd - schonk er geen aandacht aan. Hij babbelde liever met mij. Over België, Korea, de Koreanen, het eten hier, de mentaliteit van z'n landgenoten en hij luisterde erg geïnteresseerd naar mijn wilde Aziatische reisverhalen van de afgelopen jaren. Op het moment dat ik zijn herberg verliet kreeg ik ook van hem een stevige handdruk met schouderklop, gevolgd door zijn hartelijke wens voor een prachtige tijd hier in Korea tijdens de rest van mijn reis. Toen ik terugkeerde naar mijn hotel, brak er een tropisch onweer uit. Mijn paraplu zorgde er gelukkig voor dat m'n haar niet nat werd :-) De rest was doorweekt. Het is hier op dit ogenblik "rainy season" - zoals in Japan. Dat betekent niet noodzakelijk dat het dagelijks regent, maar er kunnen zich wel fikse tropische plensbuien voordoen en dan neem je er best gewoon vrede mee dat je nat wordt :-) Van zodra de bui gestopt is, is alle water echter binnen het uur verdampt door de hitte. Een kleine reisparaplu en een goeie raincover voor je rugzak volstaan qua bescherming. In een dergelijk klimaat vind je het gegarandeerd helemaal niet erg als je eens natte voeten krijgt of met een doorweekte broek moet rondlopen. Dat is zelfs een leuke verfrissing.

Vanochtend verliet ik het fraaie hotel in Chuncheon en de eigenaar was zo vriendelijk om voor mij een taxi te bellen en aan de bestuurder uit te leggen dat ik naar de Intercity Bus Terminal moest. Het plan was, om van daaruit een bus te nemen naar Sokcho. De taxirit verliep vlot en spotgoedkoop, hoewel de chauffeur geen woord Engels sprak. Dat is op zich niet ongewoon in Azië. Hij dropte me af op een plek die inderdaad ontegensprekelijk leek op een serieus busstation. Wanneer ik daar binnenstapte zag ik meteen 2 loketten, bemand door Koreaanse dames die er niet al te jong meer uit zagen. Rondom de loketten alléén maar Koreaanse opschriften. Onleesbaar voor mij, maar iets vertelde me dat ik bij die dames moest zijn voor een busticket. Ik was erop voorbereid dat géén van de 2 Engels zou spreken. Maar wat bleek? Ook hier nam het kopen van een ticket amper een minuut in beslag! De krasse dame sprak een flink mondje Engels en noteerde meteen de vertrektijden van de eerstvolgende bussen naar Sokcho op een papiertje. "Please choose", zei ze. 11u was de eerstvolgende, dus die wees ik aan. 20 seconden later stond ik met het ticket in handen en had ze me zelfs nog uitgelegd op welk perron ik moest zijn ook! De busrit duurde 2 uur en verliep in uiterst comfortabele omstandigheden: airco, propere zetels, weinig volk op de bus, geen luide muziek en ook geen zakken met levende kippen zoals je in China wel eens kan tegenkomen op een bus. De rit naar Sokcho was erg mooi: door een prachtig groen Ardennen-achtig landschap.

Bij aankomst in Sokcho toch weer een beetje een raar gevoel: dit ziet er op het eerste zicht alweer niet echt een schilderachtig pittoresk vissersdorpje uit. Maar een eerste indruk in Azië is niet altijd de juiste. Dat weet ik al lang uit ervaring. Ik heb 2 nachten geboekt in een hostel dat op booking.com uitstekende commentaren krijgt. Het hostel blijkt vlakbij het busstation te liggen waar ik ben afgestapt. Ik ga meteen op zoek naar het hostel met behulp van de gps op m'n smartphone en al na 2 minuten word ik staande gehouden door een Koreaans jongetje van - ik schat - 8 of 9 jaar. Hij spreekt me in vloeiend Engels aan en vraagt of hij eens mag zien hoe ik dat spelletje speel. "Spelletje??? Dit is helemaal geen spelletje maar een gps om m'n hotel te vinden", leg ik hem uit. Pas minuten later dringt het tot me door: Sokcho werd overspoeld door Pokemon-jagers! En inderdaad: je ziet ze werkelijk overal op straat met hun smartphones achter die beesten aanhollen. Later verneem ik dat er blijkbaar één of andere onnozelaar heeft beslist dat er vandaag en morgen een soort Pokemon-vang-tornooi wordt gehouden in Sokcho: blijkbaar één van de enige plekken in Korea waar je momenteel dat spelletje kan spelen! Gevolg: alle hotels boemvol (chance dat ik tegenwoordig via de handige booking.com-app steeds enkele dagen vooruit boek of ik had hier meteen weer kunnen vertrekken), cafés met speciale "Poke-stop"-menu's: kwestie van af en toe even te pauzeren tijdens het vangen van die virtuele schepsels. Letterlijk iedereen - jong en oud - loopt hier vandaag met z'n smartphone voor zich, op jacht naar Pokémonbeestjes. Dit is toch niet te geloven? Na een halfuur in Sokcho heb ik mezelf moeten bedwingen om niet voluit op straat te roepen: "IS DAT HIER NU BIJNA GEDAAN MET DIE ONNOZELE POKEMON???"

Gelukkig valt er in Sokcho tóch nog wat anders te beleven. Vis degusteren bijvoorbeeld: overduidelijk de lokale delicatesse. Een zeevruchtenfanaat als ik, voelt zich hier meteen in z'n sas: de "exotische" geuren van vers gevangen en bij 30° op de markt tentoongestelde (ongekoelde) vis komen je hier meteen tegemoet van zodra je van de bus bent gestapt. Een ervaren Aziëreiziger kijkt daar niet van op: ik heb op Aziatische markten in het verleden al véél ergere dingen gezien en vooral geroken. Die lokale delicatesse was overigens wel schitterend vanavond: gebakken vis, vers gevangen uit de zee, met tal van Koreaanse groenten en specerijen. Heerlijk! Pure smaken.

De eigenaar van het hostel waar ik verblijf, maakt er een erezaak van om z'n gasten te verwennen: bij aankomst MOET iedere gast verplicht met hem aan tafel waarna hij op een kaart alle bezienswaardigheden + vervoersmogelijheden uitvoerig uit de doeken doet. Wie nadien nog verdwaalt in Sokcho en omgeving heeft het zelf gezocht! Want de meeste bezoekers hier, komen niet zozeer voor de vis - ja, ik wél natuurlijk - maar eerder voor Seoraksan National Park: Korea's meeste beroemde natuurgebied op amper 30min bus van hier. Ik ga daar morgen eens kijken om te zien wat er te beleven valt. Prachtige natuurzichten en erg fotogenieke plekken naar verluidt.

Ik ben benieuwd. Morgen slaap ik nog een nachtje in hetzelfde hostel: heel proper en een ideale plek om wat te socializen met reizigers vanover de hele wereld. Vanavond een gezellige babbel met Jean-Marc, een Franse solo-reiziger met weinig Azië-ervaring. Hij voelt zich alleen in Korea en vindt hier z'n weg niet. Bijgevolg is hij superblij om iemand te ontmoeten die vloeiend Frans spreekt. Ik sta de arme man graag te woord met raad en daad. Want dit is voor mij reeds de zoveelste Azië-bestemming. Ik heb me als solo-reiziger nog nooit eenzaam gevoeld. Dus ik ben benieuwd hoe hij ertoe komt om zichzelf als "eenzaam" te omschrijven. Misschien geen goed idee om alleen op reis te gaan als je je snel eenzaam voelt? Ik durf toe te geven dat ik er af en toe behoefte aan heb om eens alléén te zijn! Één van de gevolgen van mijn drukke bestaan als musicus/leraar is, dat ik geregeld op 1 week tijd letterlijk honderden mensen moet zien. Met veel plezier overigens - want alle jobs die ik doe, doe ik met volle goesting- , maar na enige tijd heb ik daardoor wel behoefte aan rust en alléén zijn. En dat is iets helemaal anders dan je "eenzaam" voelen.

Dus vanavond even de psycholoog uithangen tegen Jean-Marc!

En morgen meer nieuws uit Sokcho, het niet zo pittoreske maar toch geweldige vissersdorpje in Zuid-Korea!