The mighty bells of Daejeon

In Daejeon, een uurtje trein ten zuiden van Seoul, staat de grootste beiaard ter wereld. Het instrument telt 78 klokken en omdat het er nét ééntje méér is dan de beiaard van Kirk in the Hills nabij Detroit (waar ik 3 jaar geleden speelde op mijn eerste American Concert Tour), kreeg het een plek in het Guiness Book of Records als "grootste beiaard ter wereld". Het instrument is eigendom van Hyechon University in Daejeon. Collega-beiaardier MinJin nodigde me uit om er te komen spelen en aangezien ik ook organist ben mocht ik er ineens een concertje op het grandioze Oberlinger-orgel van Hyechon Memorial Church bijvoegen.

Dit was de reden om vanuit Busan de trein te nemen naar Daejeon. Toeristen hebben verder eigenlijk niks te zoeken in Daejeon om de simpele reden dat er niks IS! Het is een universiteitsstad en Korea's grootste en bekendste centrum voor technologie en research. Rondom de stad liggen er flink wat immens grote universiteitscampussen en research-centra. In de stad zelf valt - buiten shoppingcentra en restaurants - helemaal niks te beleven. Buiten misschien die ene warmwaterbron waar je kan gaan in baden. Maar dat heb ik destijds in Japan en Taiwan al zó ontzettend vaak gedaan dat ik het echt niet meer zag zitten om voor de zoveelste keer te gaan liggen garen in kokend heet water waarvan beweerd wordt dat er een hele reeks kwalen kunnen mee genezen worden. Kwalen waarvan je als prille veertiger nog hoegenaamd geen last hebt overigens. Dus waarom zou ik in hemelsnaam nogmaals gaan ploeteren in een poel die van nature uit staat te broebelen?

In het station van Daejeon staat gastvrouw MinJin me op te wachten. Na een diepe buiging en "welcome" mag ik plaatsnemen in een prachtige en ijskoude BMW. Ik mag gedurende m'n verblijf in Daejeon bij MinJin thuis logeren en het ziet ernaar uit dat het gezellig gaat worden. Meteen een uitgelezen kans om te zien hoe Koreanen leven. De communicatie verloopt wel bijzonder moeilijk, aangezien de lieve dame (ik schat ze tegen de 60 aan) het Engels niet echt onder de knie blijkt te hebben. Volzinnen zijn er niet bij: er dient te worden gecommuniceerd met simpele woordjes en veel gebaren. Het is al snel duidelijk dat ik niet hoef uit te pakken met ingewikkelde Engelse zinsconstructies, want dat leidt onvermijdelijk tot een misverstand. Net zoals in Japan, zal men hier nooit toegeven dat men je niet begrijpt. Er wordt gewoon "yesyes" geantwoord, waarna je duidelijk ziet dat men geen woord heeft begrepen van wat je net hebt gezegd. Zo zit de samenleving hier nu eenmaal in elkaar: toegeven dat je iets niet kan of niet begrijpt is not done! Dan ben je een loser. Het is bijgevolg een hele opgave om met zo iemand te communiceren, maar toch lukt het! Want je bent verplicht om op gebied van creativiteit alles uit de kast te halen om jezelf verstaanbaar te maken. Je valt in zo'n situaties achterover van je eigen vindingrijkheid. En tegelijk ook spannend, want het is nooit echt helemaal duidelijk waar MinJin me mee naartoe neemt telkens wanneer ze zegt: "we go now. Please come!"

Op vrijdagavond krijg ik de instructie om de volgende ochtend tegen 6.30u klaar te staan voor vertrek. Pardon? "Movie" is de verklaring. Movie? Staan Koreanen 's zaterdags werkelijk op om rond 7u naar de bioscoop te gaan? Het blijkt de volgende ochtend inderdaad zo te zijn! Om 7u zitten we samen gezellig in een enorm bioscoopcomplex te kijken naar een Koreaanse film over de Koreaanse oorlog. Een recente en uiterst spectaculaire film trouwens, over de landing op Incheon door general Douglas McArthur. Hét grote keerpunt destijds in de Koreaanse oorlog. Liam Neeson speelt er de rol van McArthur. Verder is de hele film in het Koreaans en kan ik alleen maar moeite doen om het verhaal "proberen" te begrijpen. Maar dat is geen echt groot probleem: in India deed ik zoiets ook al eens. Het is gewoon een leuke belevenis om eens in een exotisch ver land naar de bioscoop te gaan. Maar om 7u 's ochtends op een zaterdag? Met popcornvretende Koreanen naast je... Je moet het eens meegemaakt hebben. Ik ben nog nooit eerder in m'n leven de ochtend van een concert om 7u naar de bioscoop geweest! Ik moet er nog steeds om lachen als ik eraan terugdenk. Dit is zonder meer een anecdote die me m'n hele leven zal bijblijven. Na de film wordt er ontbeten en vervolgens neemt MinJin me mee naar de toren op Hyechon University waar ik tussen 12 en 13u een concert speel op de grootste beiaard ter wereld zonder airco in de beiaardkamer. Ik wist niet dat een menselijk lichaam zóveel zweet kon produceren! De handdoek die ik had meegenomen is na afloop van het concert vollédig doorweekt en een volledige fles van 2 liter water is OP! Maar wat een ervaring! Wat een enorm instrument! Groter dan dit kan op deze planeet niet meer. Je zou dus bij deze van een zeker hoogtepunt in m'n carrière kunnen spreken. Al gaat het me eerder om de simpele ervaring van eens in Korea gespeeld te hebben. Reizen en muziek: mijn 2 grote passies. Die 2 combineren is altijd een beetje m'n droom geweest. Wanneer ik terug beneden sta, aan de voet van de toren, denk ik: "ongelooflijk toch, dat ik dit weeral heb mogen beleven!"

Die middag neemt MinJin me mee naar een vriendin die blijkt "pastor" te zijn van een Baptist Church. Aan de kerk is een schooltje verbonden en de dame blijkt al snel een echte "goeroe" te zijn. Ik word uitgenodigd voor een ijskoffie op haar kantoor, maar om de haverklap wordt er aan haar deur geklopt door gelovigen die met haar wensen te spreken. Die "gesprekken" draaien steevast uit op een vreemdsoortig ritueel waarbij de goeroedame haar handen op het hoofd van de gesprekspartner legt en schijnbaar allerlei gebeden begint te prevelen waarbij de tegenpartij steeds luider en luider "amen" roept. Sommigen vallen zelfs languit roepend en bevend op de vloer. Héél raar! Telkens wanneer zo'n vreemdsoortige sessie ten einde is, keert de vrouw rustig terug aan tafel alsof er niets gebeurd is en gaat ons gesprek bij de overigens heerlijke ijskoffie gewoon verder. Wat een surrealistisch gedoe alweer! Één van haar cliënten wordt na de vreemde gebeds-sessie aan tafel uitgenodigd. Hij blijkt een kandidaat pastor te zijn. Jonge kerel, vooraan in de 20. Spreekt een klein beetje Engels. En na veel Koreaanse vijven en zessen blijkt hij me plots te gaan gidsen doorheen Daejeon! Per auto. Hij rijdt. Ik volg. Of ik nu wil of niet! Simpel!
Van zodra we in de auto zitten, begint die kerel gedurende 2 minuten op redelijk sensationele wijze aan z'n stuur luidop te bidden. Waarna hij de motor start en zegt: "we pick up my sister. Sister speak English." En inderdaad, na 20 minuten stapt er een jongedame in de auto die verdacht veel lijkt op de biddende chauffeur. Ze spreekt bijzonder vlot Engels en dat blijkt ze geleerd te hebben als exchange student in Canada. Wat volgt is aanvankelijk een klucht: ik krijg een rondleiding op verschillende Universiteitscampussen. "daar is het gebouw van de euuuh... pharmacy... En daar ziet u het gebouw waar electrical engineers aan onderzoek doen...". Ongeveer een uur zijn we zo bezig. Tot de dame op de achterbank het lumineuze idee krijgt om naar Sejong te rijden: Korea's jongste stad. Slechts 10 jaar geleden opgericht met als doel er de meeste overheidsinstellingen onder te brengen. Indrukwekkend! Een stad die volop in aanbouw is, met de meest indrukwekkende overheidsgebouwen ooit gezien. We rijden er doorheen bij valavond, dus geen kat op straat. In deze stad wordt gewerkt, niet gewoond. Een beetje zoals Canberra in Australië dus: levendig overdag, maar pieredood 's avonds. Het meest indrukwekkende gebouw is het grootste gebouw van de stad: een gebouw in draken-vorm waarbinnen elk ministerie gehuisvest is. Door middel van allerlei gangen en tunnels is elk ministerie verbonden met elkaar op één of andere manier. Verbluffend staaltje architectuur. En weeral door de spontaniteit van het dagelijks leven, wordt deze dag een speciale dag!

De ochtend nadien mag ik als organist deelnemen aan de 2 vieringen en na afloop mijn kunsten eens tonen op het schitterende drieklaviers Oberlinger-orgel van Hyechon Memorial Church. Interessant om mee te maken, want helemaal anders dan bij ons. Nadien volgt een traditionele Koreaanse lunch in de kelder van het kerkgebouw, waarbij ik nauwelijks de tijd krijg om te eten want iederéén wil ofwel met mij op de foto ofwel even spreken in gebrekkig Engels. De plaatselijke koordirigent blijkt in "Germany" gestudeerd te hebben en wil ab-so-luut zijn beste Duits voor mij nog eens bovenhalen na 20 jaar. Na 20 jaar inderdaad... Er blijft niks meer van over: ik begrijp er geen woord van. Hoe flink de man ook moeite doet... Later blijkt hij eigenlijk in Wenen gestudeerd te hebben. Dat is wel niet in "Germany" natuurlijk. Maar die illusie wil ik hem na 20 jaar echt niet ontnemen.

Op maandagochtend neem ik de trein naar Seoul. En ik neem afscheid van een grote madam. MinJin heeft me - ondanks de zware taalbarrière - in de watten gelegd alsof ik haar eigen zoon was. Mijn allerliefste Koreaanse beiaardcollega! Onvergetelijk. Ontroerend zelfs.

Er resten me nog 2 dagen in Seoul. En dan vlieg ik terug naar België.

Uitgebreid verslag van die tweedaagse volgt nog. Want wie had gedacht dat ik hier 2 dagen ging uitrusten is eraan voor de moeite!