Dag 2 in Andong

Mijn Koreaanse vriendjes en vriendinnetjes van gisteravond, zijn na hun luidruchtige vloeistoffen-degustatie op een relatief vroeg ochtenduur straalbezopen en op uiterst vrolijke wijze hun slaapcabine ingedoken. Het was te verwachten. Maar elk nadeel heb z'n voordeel, zoals een bekend voetballer wel eens pleegt te zeggen: ik had daardoor namelijk vrij spel om zo lang in de badkamer te kunnen vertoeven als ik maar wou vanochtend. Want een groot hostel met slechts 2 badkamers (toilet IN de badkamer) kan al eens een sanitaire accordeonfile veroorzaken met mogelijk ladingverlies tot gevolg. Nee, geen file vanochtend. Dat ze maar zuipen, die Koreanen :-)

Vanochtend de bus genomen naar Hahoe Village: een dorpje op een klein uurtje bus hiervandaan. Vergelijkbaar met Bokrijk, maar deze keer wel bewoond. Allemaal historische traditionele huizen uit de 17de eeuw, onderhouden door de bewoners. En erkend UNESCO-werelderfgoed. Één van de hoogtepunten om te bezoeken in deze streek. Ik toon de bestemming in het Koreaans aan de busdriver en na een uurtje gebaart hij dat ik moet afstappen. Vervolgens koop je een ticket voor het dorpje en stap je over op een shuttlebus die je naar de rand van het plaatsje brengt. De rest is simpel: je wandelt er op eigen tempo doorheen en sommige huizen zijn binnenin ook bezoekbaar. De temperatuur is helaas wel moordend heet. Na terugkeer met de shuttlebus kan je - in afwachting van de bus naar Andong - een bezoek brengen aan het Hahoe Mask Museum. Maskers zijn immers ook een onderdeel van de lokale traditionele cultuur. Erg mooi en leerrijk museum, maar wat nog véél beter was: het hele gebouw was zo koud als een frigo! Wat is airco toch een zegen voor streken als deze. Op de bus naar Andong dommel ik in en word net op tijd wakker om in het centrum af te stappen. Intussen is er een tropische plensbui gestart en valt er water uit de lucht alsof er emmers worden uitgegoten op straat. Na tien minuten is de bui verdwenen, staan de straten blank en schijnt de zon weer ongenadig fel. De straten beginnen ogenblikkelijk te dampen als een sauna en binnen het uur is al het water verdampt. Ongelooflijk!

Soju! De Koreaanse versie van wat in Polen bekend staat als Wodka. Het is één van die typische dingen die je eens moet gedegusteerd hebben vooraleer je dit land weer verlaat. Of je het nu lekker vindt of niet: dat is bijzaak. In Andong is er een waar Soju-museum, verbonden aan een Soju-stokerij. Een busdriver gebaart me alweer om af te stappen maar deze keer kom ik terecht in een uiterst lelijke en gore industriële wijk. Een wegwijzer met "Soju-museum" wijst in een richting waar geen gebouwen staan. Gelukkig claxonneert de driver nog even, waarna hij aanwijst dat ik eigenlijk in de andere richting moet wandelen dan de wegwijzer aangeeft. Dat zijn van die kleine details die je er af en toe aan herinneren dat je in Azië bent: daar zijn dat soort surrealistische onnozelheden perfect normaal. In de omgeving van de Soju-stokerij hangt een doordringende stank: ik hoop van harte dat dit niet de typische geur is van het drankje. Wat volgt is typisch Koreaans blijkbaar: de foute wegwijzer is het allerlaatste Engelstalige opschrift in de buurt. Het is me al meermaals opgevallen dat dit soort dingen vaak gebeuren aan toeristische bezienswaardigheden in Korea: grote onduidelijkheid en verwarring troef! En op het eerste zicht lijkt het vaak alsof er niks te zien is. Aan de fabriek - waarvan ik vermoed dat het om de stokerij gaat: alles in Koreaans. Een vriendelijke man in een ontvangstruimte wijst de weg van zodra ik "Soju" zeg. Het zal hier dus wel zijn. Wanneer ik binnenstap, komt er een vriendelijke dame op me af die in perfect Engels vertelt dat ik gratis het museum van "traditional food and drink" mag bezoeken en als beloning voor mijn bezoek ontvang ik aan het eind een glaasje Soju ter degustatie! Wanneer ik wil beginnen aan mijn wandeling door het museum, komt de dame nog snel even teruggelopen: "excuse me! Where are you from?", roept ze. "Belgium", zeg ik. "ooooooooooh", is de reactie :-) Soju is een gefilterd brouwsel op basis van gegiste mout en rijst. 45% alcohol, dus straffer dan Poolse wodka. En inderdaad: ik voel perfect hoe de inhoud van mijn degustatieglaasje zich brandend een weg baant doorheen mijn spijsverteringsstelsel! Amai zeg... Straf spul. Dat die Koreanen daar überhaupt tegen kunnen is onbegrijpelijk! Enkele minuten nadien stel ik vast dat de penetrante stank die buiten rondom de fabriek hangt eigenlijk ook de nasmaak is van het goedje eens het je lippen gepasseerd is. Ik ben geen liefhebber van sterke drank (simpelweg omdat ik er niet tegen kan) en sedert vandaag is dat dus allerminst veranderd.

Terug de bus op naar Andong en tijd om op zoek te gaan naar voedsel. Vanavond helaas geen groep Koreanen om mee op stap te gaan, dus moet ik het zelf zien te redden. Ik stap een Koreaanse eettent binnen waar foto's van het voedsel aan de muur hangen. De dame van het restaurant gebaart dat ik mag kiezen uit de prentjes. Ik wijs de foto aan die er volgens mij het lekkerst uitziet en na een kwartiertje krijg ik alweer zalig Koreaans voedsel voorgeschoteld dat opnieuw bij-zon-der spicy blijkt te zijn. Maar ik blijk er zeer goed tegen te kunnen, dus niks aan de hand.

Morgen naar Gyeongju (onuitspreekbaar, want helemaal niet uitgesproken zoals je het leest): lange tijd de hoofdstad geweest van deze streek - toen er nog geen sprake was van de naam "Korea". Naar het schijnt zou Gyeongju een waar openlucht UNESCO-ding zijn met tal van culturele bezienswaardigheden. Ik ben benieuwd. Maar nog véél méér benieuwd ben ik naar het avontuur waarvoor ik me heb ingeschreven in Gyeongju: ik zal er namelijk van 1 op 2 augustus gedurende 24 uur meedraaien als - welliswaar "tijdelijke" - monnik in een Boeddhistisch klooster. Een "templestay": kan je op meerdere plekken doen in Korea, maar deze is de bekendste. Je verblijft er tussen de monniken met slechts één regel waar je je vollédig dient aan te houden: je doet ALLES mee wat de monniken op hun dagelijkse agenda hebben staan. Zoniet vlieg je onmiddellijk aan de deur. Je volgt de gebedsdiensten, de zangsessies, je eet mee met hen, je doet mee onderhoudsklusjes, je volgt de meditatie-sessies mee en je buigt 108 keer mee met hen voor een Boeddha-beeld. Waarom geen 109 keer? Ik zal het eens vragen! Meditatie wordt er gecombineerd met een soort "martial art": Oosterse meditatieve gevechtskunst als ik het goed begrepen heb. Oh ja, pittig detail: er dient om 4.30u te worden opgestaan voor het ochtendgebed. Maar je ligt al om 22u verplicht in je nest.

Toen ik hierover las in m'n voorbereidingen, dacht ik: "zoiets moet je toch eens één keer in je leven hebben meegemaakt als je op reis bent in Azië". Ofwel wordt het een zeer zware tegenvaller, ofwel een gigantisch rijke ervaring. Maar een onvergetelijk avontuur zal het zeker worden!

Morgen een ritje met buigende conducteurs van Korail!